Ova zemlja je u geološkom smislu komad lave pokriven glečerima, kreacija izlivena iz sudara severnoameričke i evroazijske tektonske ploče, čija granica prolazi duž dna Atlantskog okeana, sa pukotinom koja svake godine postaje sve šira (tri centimetra godišnje). Ovo je zbilja idealan pejzaž za mentalna i egzistencijalistička istraživanja milanskog dua. Izbor lokacije nikako nije slučajnost, već posledica njihovog izraženog interesa koji ih je nagnao da metaforički razviju neku vrstu paralele između tektonske konformacije i kolapsa islandske utopije, kada je ostrvo, kao evropski epicenter svetske ekonomske krize poneo pun teret američke bankarske katastrofe. Masbedo koriste refleksiju o poremećaju Zapada kao izgovor za otvaranje diskursa.
“Igrali smo se svetlom pre kao “dokazani optimisti” nego pesimisti, jer društvo inspiriše konstantno slabljenje volje. Ali, uprkos tome, mi nastavljamo da promovišemo koncept borbe za ono u šta verujemo, čak i u apsurdnosti. Borba se ne prekida.”