Film “Tata” (Oča) je lirska meditacija o intimnom međuljudskom odnosu u kom glavne uloge tumače dva neprofesionalna glumca. U centru pažnje je odnos između oca i sina. Potpuno se distancirajući od bilo kakvog dokumentarnog stila, za razliku od svog prvog ostvarenja „Letter to a Child“, reditelj Škafar koristi fiktivne i poetske elemente, sanjive slike koje zajedno vezuju jedan jesenji dan u kom dete razvedenih roditelja provodi vreme sa svojim ocem. Otac i sin su prikazani kako se zabavljaju, dosađuju, postaju tužni, umorni, potom kako pričaju o svakodnevnim, ali i o onim temama o kojima deca obično ne razgovaraju sa svojim roditeljima. Film uspešno odražava jednu veoma složenu i nejasnu emotivnu vezu, ali prikazuje i njen preokret. Na kraju nam otkriva i aktuelna politička i društvena pitanja rasvetljavajući kako ona utiču na naše najintimnije odnose.
Selektori Venecijanske nedelje filmske kritike opisali su film „Tata“ kao ostvarenje sugestivnih slika, evokativnih zvukova, lirskih veza, tajnih promena srca čija simbolična vrednost razvija priču koja nije zasnovana na strogo posledičnim događajima, napominjući da je ovaj film, prema svojoj duhovnoj vrednosti, blizak remek-delima Tarkovskog i Sokurova.
